12.30.2005

Chegou o día


O de hoxe foi un día para a historia, un día que moitos galegos e galegas non esqueceremos, un día onde por fin se cumpriu un soño que moitos tiñamos dende fai tempo.

Máis de 60 anos fixeron falla para poder desfrutar do momento histórico de hoxe, pero ó fin, grazas ó cambio de réxime de mediados de ano (a caída do inmortal Fragasaurio), Galicia conta por fin con unha selección de fútbol.

Sempre que chegaban estas datas de Nadal, os gustosos do fútbol viamos con tristura coma outras seleccións coma Cataluña, Madrid ou Euskadi xogaban bolos con seleccións estranxeiras e nós, tódolos anos, faciamos a mesma pregunta cara os nosos adentros: ¿cando poderemos nós tamén desfrutar dese pracer de poder ver á nosa selección, coas nosas cores, e escoitando o himno da nosa terra?.

A resposta tivémola hoxe, o 29 de decembro dun 2005 que se vai, e onde por fin os galegos tivemos a honra de poder degustar ese momento.

O rival era Uruguai, dúas veces campiona do mundo, un equipo que xa fora rival da antiga selección galega nos anos 20, pouco antes de que o Uruguai ganase os seus primeiros Xogos Olímpicos nesta disciplina do fútbol, anos antes de facelo tamén no Mundial de 1930. Era un rival significativo, xa que este foi un dos países de destino de moitos inmigrantes galegos na época da dictadura franquista de tan infausto recordo. A nivel futbolístico ben é certo que esta selección non é o que era, ademais de estar nun proceso de rexuvenecemento tralo fracaso de non clasificarse para o vindeiro Mundial de Alemaña deste próximo verán, iso si, contaba nas súas filas con xogadores de ascendencia galega, como non podía ser doutra forma.

O resultado, os goles ou incluso os xogadores participantes son o de menos, pero penso que é obrigado destacar ilustres veteráns coma o mundialista céltico Xurxo Otero, que esperou a este día para poñer fin á súa carreira deportiva, o madridista Míchel Salgado ou o centrocampista do Rácing de Ferrol Juanito, pola labor durante moitos anos que viñeron facendo para que este día chegase, ó igual co deportivista Fran (non xogou por estar lesionado) ou o hoxe delegado desta selección, o ex do Celta e Compostela Nacho. Ademais, tamén hai que salientar o papel dun ilustre, Arsenio Iglesias, o pai do Superdepor; e de Fernando Vázquez á fronte do equipo dende o banco, aportando veteranía e clase no campo.

O importante, sen dúbida, é a satisfacción de que por fin Galicia poida defender as súas cores nun campo de fútbol, escoitar o seu propio himno nun estadio onde a xente, con emoción, cante ó aire de Santiago, e poder ver un escudo dun país nunha camiseta, un escudo que hoxe representou, ante o mundo, a un pobo que, a partir deste feito, continuará cara o futuro coa cabeza ben alta, demostrando que esta sociedade progresa, e sobre todo, con todo un pobo galego orgulloso de pertencer a este país.

12.13.2005

La ley del fumar

Estamos a pocos días de que entre en vigor la nueva ley antitabaco en España. Sin duda es una ley que va a causar polémica desde el primer día de su aplicación, pues ya cuando fue aprobada empezaron las críticas.

Y mi opinión es, sin duda, que las merece, pero no en el sentido, quizás, que la gente piensa, sino todo lo contrario. Considero que es una ley insuficiente, pues a los no fumadores, como yo, sinceramente en poco nos ayuda. Está muy bien que en los puestos de trabajo esté totalmente prohibido, pero a la hora del ocio, por ejemplo, radica el problema principal, y es que el tiempo dirá si no creará conflictos entre las propias amistades de una pandilla de amigos.

Y es que muchos locales, yo diría que la gran mayoría, ya que son muchos los que miden 100 metros cuadrados o menos, la ley le da al empresario la opción a elegir qué hacer, si dejarlo como está (sería lo óptimo para los fumadores), u optar por cambiarse en pos de la ley, y hacer de su establecimiento un lugar libre de humos.

Quizás aquí aparezca una valoración mía que puede ser equivocada, pero considero que la mayoría optarán por la vía de dejar las cosas como están, ya que no perderán a los fumadores que iban y, lo triste viene aquí, tampoco a los no fumadores que iban por allí. Y digo esto porque, tristemente, ahora los malos de la película pasaremos a ser los no fumadores, puesto que a partir de ese momento, el no querer entrar en un local con humo generará cuanto menos miradas de odio por parte de los que ven que su vicio es hoy peor visto que antes. ¿Qué libertad tengo para elegir un local donde tomarme unas copas? ¿Tengo que buscarme amigos que no fumen? ¿Soy yo el malo al no querer entrar en el "chimenea bar" de turno?. La única pega de estos locales será que entonces no podrán entrar niños menores de 18 años. Esto a mí me parece la mayor hipocresía de esta ley. Qué pasa, ¿que sólo queremos salvaguardar la salud de nuestros hijos hasta los 18, porque luego ya si podrán intoxicarse? Si no queremos que fumen, y que no tengan que tragar ese humo será para siempre, no hasta los 18 solamente. Se me dirá que a partir de 18 ya son ellos quienes elijan pero... ¿no es la idea el que deje de fumar todo el mundo? Así que eso no me vale.

Los hosteleros que opten por un local sin humos saben que tendrán dos grandes hándicaps: la pérdida de sus clientes nicotinómanos, y el coste de readaptar su negocio. ¿Estará eso a su alcance económicamente? Lo dudo.

Para mí la ley debería prohibir taxativamente fumar en cualquier sitio cerrado que no sea tu propio hogar o tu coche. En Italia, por ejemplo, no se puede fumar en ningún lado salvo en tu casa. Me parece perfecto, para mí esa es la solución.

Pero, compañeros, la gran incongruencia de todo esto es que el Estado ganará en salud para sus conciudadanos, pero perderá ingresos. ¿Soluciones intermedias? Desde el primer día en que me enteré de lo de esta ley, he escuchado en los informativos la creación de inventos para que los fumadores y los no fumadores pudiesen compartir local sin molestias para los abstemios del tabaco. Siempre se les nogó la idea. ¿Por qué? ¿No es posible que se desarrolle un buen producto que sea capaz de tragarse todo ese nocivo humo y deje el lugar apto para cualquiera? ¿Por qué se dijo que no desde el primer momento? Así no se perdería el volumen de negocio de Altadis, y la subida de los precios del tabaco (también abogo por ello) debería destinarse a los costes sanitarios que genera el tabaco.

Yo no quiero perjudicar a los fumadores, son libres de hacer lo que quieran, eso si, respetando a los que el humo les es molesto. Nunca estaríá en contra de medidas de ese tipo: se permite fumar, pero sin que yo me tenga que tragar toda esa contaminación y que mi ropa llegue apestando a casa. Por eso, la ley me parece incompleta e hipócrita a mansalva, y creo que, o una ley más estricta, como la italiana, o híbridos como éste de recurrir a la tecnología podrían ser más beneficiosos para todos.

Otro tema es las ayudas del Estado a los fumadores que quieran dejarlo (no a los que no, pues dirán que no sirven de nada -se necesita voluntad, ¿saben?-). Debería haber todo tipo de cursos subvencionados para esa gente consciente del daño que se están haciendo a ellos mismos y a sus allegados (porque esa es la idea, ¿no, señores del gobierno?). Y sin duda, ayudar a los empresarios a adaptar sus estructuras a la ley antitabaco.

Porque es muy fácil sacar una ley, lo difícil, caballeros, es implementarla.

Gracias a los que han leído hasta el final.

Un saludo.

12.11.2005

Leyendas

"A un estanque mágico llegaron un día a bañarse la tristeza y la furia. Y juntas las dos se quitaron la ropa y entraron en el agua. Al acabar, la furia salió rápidamente, ciega y apresurada, y se puso la primera ropa que encontró, que resultó ser la de la tristeza. Pero ella no notó nunca la diferencia. La tristeza, siempre cansina y dispuesta a quedarse donde llega, se tomó mucho tiempo y cuando salió descubrió que no estaba su ropa. Así que se puso la única que encontró, la de la furia. Cuenta la leyenda que desde entonces cada vez que uno ve la furia, despiadada y cruel, uno la mira bien y ve que es un disfraz y que detrás de esa furia está escondida la tristeza."

Jorge Bucay